XXX - Wypowiedzenie


Adresat : Życie
Nadawca : Złamana Dusza.
Szanowny Panie Żywocie,
Uprzejmie informuję,
Że składam wypowiedzenie.
Mam dość ciągłych nadgodzin,
Braku premii
I ciągłego lecenia po pensji
(która, tak szczerze mówiąc,
sama nakłania do pretensji).
Dość ciągłych oszczerstw
I obelg rzucanych w twarz.
Twe słowa, o Życie,
Ciążą mi niczym głaz
Zawieszony na sznurze
Porażek moich
Z powodu błędów Twoich
Przy wypełnianiu formularza.
Myliłeś mnie, Żywocie,
Z innymi pracownikami
I nie chwaliłeś za nic
Bo myślałeś, że to nie moje dzieła.
Dlatego teraz do ręki wzięłam
To pióro jakże szlachetne,
Pióro feniksa wyplute przez Etnę
I zamierzam skończyć ten koszmar senny
Który niczym ptak wredny
Ciągle kole mnie w oczy
Słowami "A fortuna kołem się toczy".
Z poważaniem, Złamana Dusza.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Opowiadanie I - Tak chciałby ją zapamiętać – roześmianą, w sukience z balu szóstoklasisty i koczku na głowie...

Hej. Tu macie Opowiadanie I - mam nadzieję, że przeczyta to choć kilku chłopców. Nie będę się nad nim rozwodzić i zabierać Wam ten cenny czas, więc... Wracam ze szkoły. Wiatr porusza moimi długimi, kasztanowymi lokami. Ach!, ten niesforny figlarz. Nigdy nie dość mu zabawy! No, nic, dalej zmierzam do domu. Nagle zaczyna padać deszcz. Z jednej strony cieszę się, bo lubię, gdy kropi, z drugiej marszczę nos, bo znowu będę musiała umyć włosy. Tak, jest ostra zima, a ja co? Wychodzę bez czapki i szalika. Przynajmniej buty mam stosowne – skórzane kozaki powyżej kolan. Słyszę jak pod moimi stopami trzeszczy śnieg. Mimowolnie się uśmiecham – uwielbiam ten dźwięk, jak i samą porę roku. Wreszcie dochodzę do domu. Zdejmuję z siebie cienki, przemoczony do suchej nitki płaszcz i siadam przy komiku. Przez chwilę po prostu patrzę, jak leniwe płomyki liżą na wpół spalone już drewno. Wstaję. Zdejmuję ciuchy i kieruję się do łazienki. Zdrętwiałą ręką rozczesuję splątane włosy. To mnie odrobinę o
Czytaj więcej

Piosenka VI - Tajemniczy ogród

W pewnym ogrodzie są tajemne drzwi. Klucz do tych drzwi leży na oknie. Przez okno widać pejzaż tak niesamowity, że nie sposób opisać jego piękno słowami nawet tak barwnie malowanymi jak te tutaj. W ogrodzie szepczą ludzkim głosem drzewa, płaczą żałośnie w samotnej głuszy I proszą tak słodko, tak lekko jak piórko by zajrzeć do nich choć na krótką chwilę i poświęcić im najskrytsze marzenia i najdroższe sny, utkane z pajęczyny pragnień.                 Tajemniczy ogrodzie, o milionie odsłon         odkryj przed światem swe tajemnice         Cudowny skrybo, co bujasz w obłokach         uchwyć cud tego stworzenia. W ogrodzie kwitną setki róż oraz ta jedyna, z Małego Księcia. Spacerują tysiące zwierząt i ten jeden lis, oswojony przez małego chłopca. Gdy zapada noc, ogród mieni się milionem barw i tym jednym światłem księżyca w nowiu. Ogrodzie ze snów i utkany z marzeń zabierz mnie tam, gdzie jest początek i koniec. Gdzie nie ma ciemności, jest tylko światło. Gdzie nie ma smutku,
Czytaj więcej

Wiersz XXVIII - Modlitwa nocna

W okowach nocy, pod pierzyną wspomnień, do głowy wkradł się strach. Chwycił za gardło, cisnął o ścianę... Smutno zakrakał ptak. W  dźwiękach śpiewu, pośród mroku, przypomniał parę spraw : to co było, to, co będzie, co tyczyło "nas". Przepiękny kruku, co pióra Twe w poświacie lśnią : zabierz me serce, daleko, daleko, na samo jeziora dno. ~~*~~ eteryczna
Czytaj więcej