Wiersz XXIX - Poznanie siebie

Przed snem, na - zdaje Ci się - krótką chwilę
odcinasz się od wszystkich i wyruszasz na spotkanie siebie.
Przymykasz oczy, zwalniasz oddech

i odpływasz w niebyt, wchodząc przez

 - do tej pory zatrzaśnięte - 

ciężkie, okute drzwi.

Widzisz ciemność

tak niezmierną, że właściwie oblewa Cię strach,

bo nie możesz znaleźć wyjścia

i masz wrażenie, że kończy Ci się czas

Znalazłeś pudełko z napisem "ja"

Otwierasz, a z niego, jak pajacyk,

wypływa  gwałtownie strumień niezrozumiałych sentencji,

a każdą z nich chciałbyś ujarzmić. 

Tylko od czego zacząć?

Wybierasz jedną - przykleiła się do niej druga,

do niej następna, i kolejna, i kolejna.

Jesteś cały zaplątany, od góry do dołu.

Jest ich tak wiele, 

a Ty masz tak mało czasu...

nie możesz oddychać.

Nagle - poprzez te krępujące więzy -
docierasz do drugiego pudełka, z napisem "myśli".
W zasadzie masz je na wyciągnięcie ręki,
tak jak "uczucia" i "marzenia"...

ale nie masz już siły ich otwierać.

I tak, z wielkim trudem, 

upychasz wiązki niekończących się zdań,

by - ledwo przeżywszy ten koszmar - 

zakończyć proces poznawania siebie

i położyć się spać.