Opowiadanie X - Nieprawidłowe ulokowanie uczuć

Nieprawidłowe ulokowanie uczuć

Przymyka smutne, błękitne oczy. Łza toczy się po czerwonym ze złości policzku. Rude włosy, mokre od płaczu skręcają się w małe sprężynki, pozbawione blasku. Wysoka postać kuli się, długie nogi uginają się. Pada.
Słone krople nieustannie żłobią tunele w miękkim, puszystym, czerwonym dywanie. Słychać cichutkie łkanie, tłumione przez materiał. Rozpacz ukazuje ból nie do opisania.
Postać trzyma w zaciśniętej dłoni zdjęcie ukochanego i spokojnie patrzy, jak znikają z niego kolory, staje się wypłowiałe i bezbarwne. Tak jak i ona sama.
Powoli się uspokaja, ale złość nie przechodzi. Jak on mógł? Tyle dla niego zrobiła. Tyle poświęciła. Tyle nerwów się najadła. Tak nastawała. I nic. Ona się zakochała, a on ma ją za nic. Niedawno miała jeszcze nadzieję. Teraz nawet i to jej odebrano. Nie ma nic.
Ociera łzy, wstaje z podniesioną głową. Ostatnia, malutka, jeszcze tańczy na jej rzęsach, a kobieta obiecuje sobie, że już nigdy nie uroni ani jednej. Przynajmniej z jego powodu.

Delikatna, uczuciowa, nieśmiała dziewczyna zamienia się w oschłą wiedźmę bez uczuć. Takie są konsekwencje nieprawidłowego ulokowania uczuć.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Opowiadanie I - Tak chciałby ją zapamiętać – roześmianą, w sukience z balu szóstoklasisty i koczku na głowie...

Hej. Tu macie Opowiadanie I - mam nadzieję, że przeczyta to choć kilku chłopców. Nie będę się nad nim rozwodzić i zabierać Wam ten cenny czas, więc... Wracam ze szkoły. Wiatr porusza moimi długimi, kasztanowymi lokami. Ach!, ten niesforny figlarz. Nigdy nie dość mu zabawy! No, nic, dalej zmierzam do domu. Nagle zaczyna padać deszcz. Z jednej strony cieszę się, bo lubię, gdy kropi, z drugiej marszczę nos, bo znowu będę musiała umyć włosy. Tak, jest ostra zima, a ja co? Wychodzę bez czapki i szalika. Przynajmniej buty mam stosowne – skórzane kozaki powyżej kolan. Słyszę jak pod moimi stopami trzeszczy śnieg. Mimowolnie się uśmiecham – uwielbiam ten dźwięk, jak i samą porę roku. Wreszcie dochodzę do domu. Zdejmuję z siebie cienki, przemoczony do suchej nitki płaszcz i siadam przy komiku. Przez chwilę po prostu patrzę, jak leniwe płomyki liżą na wpół spalone już drewno. Wstaję. Zdejmuję ciuchy i kieruję się do łazienki. Zdrętwiałą ręką rozczesuję splątane włosy. To mnie odrobinę o
Czytaj więcej

Piosenka VI - Tajemniczy ogród

W pewnym ogrodzie są tajemne drzwi. Klucz do tych drzwi leży na oknie. Przez okno widać pejzaż tak niesamowity, że nie sposób opisać jego piękno słowami nawet tak barwnie malowanymi jak te tutaj. W ogrodzie szepczą ludzkim głosem drzewa, płaczą żałośnie w samotnej głuszy I proszą tak słodko, tak lekko jak piórko by zajrzeć do nich choć na krótką chwilę i poświęcić im najskrytsze marzenia i najdroższe sny, utkane z pajęczyny pragnień.                 Tajemniczy ogrodzie, o milionie odsłon         odkryj przed światem swe tajemnice         Cudowny skrybo, co bujasz w obłokach         uchwyć cud tego stworzenia. W ogrodzie kwitną setki róż oraz ta jedyna, z Małego Księcia. Spacerują tysiące zwierząt i ten jeden lis, oswojony przez małego chłopca. Gdy zapada noc, ogród mieni się milionem barw i tym jednym światłem księżyca w nowiu. Ogrodzie ze snów i utkany z marzeń zabierz mnie tam, gdzie jest początek i koniec. Gdzie nie ma ciemności, jest tylko światło. Gdzie nie ma smutku,
Czytaj więcej

Wiersz XXVIII - Modlitwa nocna

W okowach nocy, pod pierzyną wspomnień, do głowy wkradł się strach. Chwycił za gardło, cisnął o ścianę... Smutno zakrakał ptak. W  dźwiękach śpiewu, pośród mroku, przypomniał parę spraw : to co było, to, co będzie, co tyczyło "nas". Przepiękny kruku, co pióra Twe w poświacie lśnią : zabierz me serce, daleko, daleko, na samo jeziora dno. ~~*~~ eteryczna
Czytaj więcej