Nieprawidłowe ulokowanie uczuć Przymyka smutne, błękitne oczy. Łza toczy się po czerwonym ze złości policzku. Rude włosy, mokre od płaczu skręcają się w małe sprężynki, pozbawione blasku. Wysoka postać kuli się, długie nogi uginają się. Pada. Słone krople nieustannie żłobią tunele w miękkim, puszystym, czerwonym dywanie. Słychać cichutkie łkanie, tłumione przez materiał. Rozpacz ukazuje ból nie do opisania. Postać trzyma w zaciśniętej dłoni zdjęcie ukochanego i spokojnie patrzy, jak znikają z niego kolory, staje się wypłowiałe i bezbarwne. Tak jak i ona sama. Powoli się uspokaja, ale złość nie przechodzi. Jak on mógł? Tyle dla niego zrobiła. Tyle poświęciła. Tyle nerwów się najadła. Tak nastawała. I nic. Ona się zakochała, a on ma ją za nic. Niedawno miała jeszcze nadzieję. Teraz nawet i to jej odebrano. Nie ma nic. Ociera łzy, wstaje z podniesioną głową. Ostatnia, malutka, jeszcze tańczy na jej rzęsach, a kobieta obiecuje sobie, że już nigdy nie uroni ani jednej. Przynajm

Chcę zapomnieć Chcę zapomnieć O bólu, Tęsknocie, Wszelkiej radości… Chcę zapomnieć Jak się czuje, Kocha, Żałuje… Chcę zapomnieć By odpocząć, Żyć, Godnie spocząć. Chcę zapomnieć, Bo pamiętanie boli. Chcę wyzbyć się uczuć, Przestać cokolwiek czuć. Chcę zapomnieć, lecz to nie takie proste…

Czas Czas płynie Tik-tak I umyka, A każdy Go goni : Nikt jeszcze nie złapał